Een paar zachte voetjes op mn been, een hand die de mijn grijpt en een minuut lang vastknijpt in mijn hand en dan weer los laat. Piepende remmen, nog net geen bonk tegen de voorruit, en klappen van de bijrijder op de buitenkant van de bus om aan te moedigen meer gas te geven. Ik tuur door de enorme vooruit de nacht in. Geuren van zweet, hitte en stof; een geirriteerde por in m’n rug van de buschauffeur die vindt dat ik nog meer op moet schuiven, omdat ik vlak naast zijn schakelaar zit. Dit is Bangladesh, het land maakt me ondanks alle tekortkomingen gelukkig.
Het is donderdagavond, 19.30 en Arif, Raqib en ik zijn vertrokken vanuit Patuakhali, waar we een conferentie over ‘child inclusiveness in disaster risk reduction’ bijgewoond hebben. Het was een dag voor presentaties en discussies, 90% in Bangla, misschien heb ik 35% begrepen. Leuk en interessant…
View original post 610 woorden meer
Gerrit ten Broeke in Bangladesh 
Plaats een reactie